Ver weg in het zuiden werd een blauwe pinguïn geboren.
Een blauwe pinguïn zie je niet elke dag.
‘Ben jij wel een echte pinguïn?’ vroegen de andere pinguïns.’
Ik voel me een pinguïn,’ zei Blauwe Pinguïn.

De andere pinguïns weten het zo net nog niet. En hoe Blauwe Pinguïn ook probeert te laten zien dat hij een van hen is, de anderen laten hem in de steek.
Blauwe Pinguïn is eenzaam, maar ‘s nachts wordt hij in zijn dromen bezocht door een prachtige witte walvis die hem meeneemt. Voor die walvis maakt Blauwe Pinguïn een lied, en hij zing het elke dag, in de hoop dat de vriend uit zijn dromen komen zal.
Het is niet de walvis, maar een kleine pinguïn die wordt aangetrokken door zijn lied. Ze worden vrienden – en ook voor hem maakt Blauw Pinguïn een lied. Zo mooi dat ook de andere pinguïns naar hem toe komen.

Het lied van de blauwe pinguïn is het meest persoonlijke prentenboek van Petr Horacek. Net zoals de blauwe pinguïn zijn plek moet vinden tussen zijn net-een-beetje-andere soortgenoten, moest hij als Tjechische immigrant zijn plaats vinden in Engeland.