Jette is jarig. Ze is niet langer klein, maar een echte tiener. Haar broertje Emiel niet: die blijft voor altijd zes, en dat terwijl hij heel graag ouder had willen worden. Een jaar geleden is hij overleden. Boven Jette hangen nog steeds donkere wolken van boosheid en verdriet, al worden ze langzaam lichter.

Emiel is overleden omdat hij ziek was. Ernstig ziek. Jette blikt terug op zijn leven en vertelt over hun tijd samen: over hoe ze begrafenisje speelden, over de pizzahemel en over hoe Emiel het maar stom vond dat hij niet langer kon blijven leven. Ze vertelt over haar ouders, over de uitstapjes naar zee en over hoe het leven verdergaat. Maar Emiel vergeten? Dat nooit.

Jettes aandoenlijke en eerlijke kijk op de dood van haar broertje laat je als lezer niet onberoerd – of je nu kind of volwassene bent. Aan de hand van vragen als ‘Waarom moeten mensen sterven?’ en ‘Wat gebeurt er na de dood met een lichaam?’ maakt Raschke een moeilijk thema bespreekbaar. Een juweeltje binnen de jeugdliteratuur.